Over
The Seventh Sea staat symbool voor de zeven stadia van rouw.
Ik noem ze zeeën, omdat het voor mij voelde als de meest onstuimige wateren om doorheen te varen. Iedereen in mijn omgeving navigeerde deze zeeën op zijn eigen manier. Sommigen hadden een kapitein nodig om hen te leiden, anderen vonden steun bij bemanning, en weer anderen voeren alleen.
Hoe je ook vaart en welke koers je ook volgt, het is jouw verhaal. Uiteindelijk bereik je The Seventh Sea – de zee van acceptatie en hoop. Je leert de realiteit van je situatie te omarmen en ermee om te gaan.
Acceptatie betekent niet per se onmiddellijke vreugde. Na de pijn en de stormen die je hebt doorstaan, zul je een manier vinden om verder te gaan.
En dat is waar mijn sieraden over gaan – jouw reis, jouw verhaal.
Jouw Seventh Sea…
Een ode aan mijn broer
De Zevende Zee is ontstaan tijdens de turbulente tijden van het verlies van mijn dierbare broer Donique. Hij was 29 jaar oud toen hij een einde aan zijn leven maakte...
Ik wilde iets speciaals creëren om zijn as dichtbij te houden en begon een opleiding te volgen om met Italiaans glas te werken. Ook volgde ik cursussen om edelsmid te worden.
Carbon Energy
Ik heb geleerd dat wanneer je as of haar in glas verwerkt, er een moment is – een specifieke tijd en temperatuur – waarin alle achtergebleven zuurstof en koolstofenergie uit de bot- of haarfragmenten vrijkomt. Dit is de allerlaatste adem, de laatste restjes zuurstof die ooit deel uitmaakten van een lichaam na de crematie. Zo uniek als een vingerafdruk. Men noemt het ook wel The Last Breath.
Koolstofenergie is de essentie van wie we zijn. Het is waar we allemaal uit bestaan. En energie sterft nooit, net zoals onze herinneringen nooit vervagen…
Voor mij is dit een van de meest bijzondere dingen die er bestaan: om zijn energie met me mee te dragen, bij elk moment in mijn leven. In vreugde en verdriet, hij zal altijd bij me zijn.
Dit gevoel wil ik delen. Ik wil anderen helpen op hun persoonlijke reis door verlies en rouw, zodat ze altijd een tastbare herinnering bij zich kunnen dragen.
Veel liefs,
Linda
The Seventh Sea
Rouw voelt als varen over een woeste zee,
waar golven van herinneringen onophoudelijk beuken.
Elke windvlaag van emotie dreigt het breekbare schip van het hart te laten kapseizen,
en toch wijst een kompas, diep van binnen, de weg naar rustiger wateren.
In de diepten van verdriet voelt elke stap zwaar,
alsof je loopt door een mist die het pad verhult.
De pijn van verlies weergalmt in de stilte,
terwijl we tussen de brokstukken zoeken naar stukjes troost.
Rouw is een reis door het doolhof van de ziel,
waar elke bocht een nieuwe laag van pijn onthult.
Toch gloeit er in de schaduwen een sprankje hoop,
een fluistering die ons herinnert: het helen komt met tijd en zachtheid.
